De duiven zijn gelost

Tussen Passau en Wenen worden alle fahradfahrer Brüder. Op de camping in Passau zien we vooral ver-fietsers, een dappere ambitieuze categorie. Maar even dapper zijn de jonge gezinnetjes met een complete uitrusting. Voor ons inmiddels een bekend beeld. Vader met een fiets met fietskar, zwaarbeladen. De rest, dus ook de kinderen, met lichte bagage, volgen. Ze komen uit alle windstreken. Italië , Duitsland, Oostenrijk, België , Zwitserland. Die Zwitsers zijn goed voorbereid. Een berggids-gezinnetje uit de buurt van Martigny. Leven en werken in de vrije natuur. Als onderdeel van het gezin kent iedereen zijn of haar taken. We komen ze onderweg een paar keer tegen. Volgende halte voor de Zwitsers is Linz. Daar gaan ze, volgens de jonge vader, in ieder geval Linzer Torte eten. Weltberuhmd. Dat wisten we niet. Wel weten we, dat Adolf ooit van Linz een metropool wilde maken met hoge indrukwekkende gebouwen. Architectonisch, zeker voor die tijd, hoogstandjes. Maar zijn adjudant Albert maakte wel de plannen, maar heeft die nooit uitgevoerd. Adolf had na het verwezenlijken van het Derde Rijk in alle stilte van zijn welverdiende rust willen genieten. In zijn Linz. Nu is het een aardig stadje aan de Donau Radweg.

Een Donau Radweg vol met fietsers. Naast de categorie ‘dapperen’ is er ook nog een toeristische categorie. Die van de blauwe tassen. Donaublauw. ‘Touristik - ‘mit der Sicherheit eines grossen Namens’ staat op de prachtige blauwe tassen. Er zijn zo te zien diverse mogelijkheden, wel of geen e-bike - eigen fiets of (uiteraard) blauwe huurfiets. En fietsen maar. Een simpel traject. Geen of weinig hindernissen. Je doet er plm. 5 dagen over om in Wenen te komen. We zien de blauwe rijders niet op campings terug, dus zullen de Zimmers, Gasthouses en Hotels wel druk bezocht worden. En dan (zondag) is het vroeg in de ochtend sprake van lichte regen en een beetje onweer. De eerste helft van de dag druppels. Je wordt er niet nat van, maar al fietsend denk je wel of een regenjas voldoende is. Opvallend is, dat de blauwe fietstassen ontbreken op t parcours. Ook niet een ‘waaghals’. Instructies blijkbaar of contractueel vastgelegd, een regenclausule. In het geval van regen zal voor een alternatief worden gezorgd. Verplicht ‘op je honk’ blijven. Wellicht hebben sommigen met de boot hun reis vervolgd. Maar even na de middag - het weer klaarde zienderogen op- zijn de seinen blijkbaar op groen gezet. Zijn de korven geopend en de ‘duiven’ gelost. De blauwe fietstassen trekken weer aan ons voorbij.

In Ybbs rijden we voor het standbeeld van Kaiser Josef II langs. Josef was daar in 1789 geweest en een eeuw (!) later waren ze daar nog zo van onder de indruk, dat er werd besloten dat een standbeeld toch echt wel op zijn plaats was. De aanwezigheid van die Josef heeft wel erg veel indruk gemaakt blijkbaar. Bizar. En dan te weten, dat die vorsten helemaal niet geliefd waren.

We komen in Pochlarn een natuurvriendenhuis tegen en regelen daar onderdak. De tent mag in de tuin staan. Weer eens wat anders. Geen geloer van camperaars. Die altijd zo genoeglijk een koud biertje opentrekken als de fietsers arriveren. Verhitte fietskoppen. Blij dat ze er zijn. Weer een etappe. Eerst aanmelden bij de receptie. Instructies voor het neerzetten van je tent. Waar je wel en vooral niet mag staan. ‘Niet daar aan het eind, met zicht op de Donau, daar komt nog een caravan’. En de camperaars maar kijken naar het ritueel van de fietsers. In alle rust, luifeltje uit, in de schaduw, tafeltje-stoeltje, bloemetje op tafel, hondje in rust. Meest gezette types. Wel ‘sportief’ natuurlijk. Kamperen is ook een soort sport. Zo kun je ook lid zijn van touwtrekvereniging ‘Hakken in t zand’. Een paar kilootjes meer is dan mooi meegenomen.

We zitten al weer 55 km voor Wenen. We zitten nog behaaglijk in ons korfje, maar worden zo gelost.