Koerswijziging

Het is van Wenen tot aan Boedapest geen pretje als fietser. Het mooie natuurpark tussen Wenen en Bratislava - klein stukje Slovakije - is ook nog eens niet toegankelijk en dus ook hier een saaie kilometerslange omleiding. Maar vooral ....drukke wegen en zeer slecht wegdek. Na een paar uur en zeker na een paar fietsdagen, weet je uit eigen ervaring: de traditionele verbindingen in m.n. Hongarije zijn uitgebouwd tot provinciale autoweg of vervangen door een daarmee parallel lopende snelweg. Tijden veranderen. Ook hier in de nieuwe EU-landen. We herkennen dit uit onze fietstrips in Spanje jaren geleden.

We fietsen door saaie rommelige dorpjes. Geen overdreven vriendelijkheid. Integendeel. Stuurse blikken. Even buiten het dorp loopt de doorgaande weg gewoon verder. Voor al het verkeer. Maar een enkele keer is de beoogde route voor fietsers verboden. Aanvoerweg richting een snelweg. Geen alternatief, dus gewoon even 1 a 2 km illegaal doorrijden. Twee radeloze Engelse meiden volgen in ons spoor. Hoe verder we Hongarije in-fietsen des te drukker het wordt. En geen fietsstrook aanwezig. Balanceren op je fiets met bagage op stukken asfalt die vooral aan de zijkanten allerbelabberdst zijn. En snelverkeer gaat niet met een sierlijk boogje keurig om fietsers heen, zoals in Spanje en Portugal, maar rijden gewoon vanuit het beginsel ‘zo lang we geen fietser raken, gaat alles goed’. En ‘inhalen kan, zolang het goed gaat’. Alles gaat goed, maar toch hebben zich een aantal penibele situaties voor gedaan. Hard en roekeloos rijden van stoere kamikaze piloten. Daar waren, in vergelijking, de ‘blije’ Porsche rijders, stuk of 12, met Duits kenteken maar koorknapen bij. Captains of Industry uit Bayern met een jaarlijks ritje. Glaasje wijn en vorkje prikken in het Continental, aan de Donau, in het onvolprezen Pest en zicht op Boeda.

In het land van de paarden, volgens kenners zijn Hongaren in het zadel geboren, is het op sommige wegen (zie verkeersbord) verboden om met paard en wagen daar te rijden. Te druk, geen plaats meer voor langzaam verkeer. In ieder geval is sinds het verschijnen van ons routeboekje het blijkbaar ook drukker geworden op het Hongaarse wegennet. Nergens iets te lezen over onverantwoord druk of zoiets. Het hele stuk tussen Wenen en de hoofdstad van Hongarije voldoet niet meer aan de norm ‘ontspannen fietsen op autoluwe wegen of paden’. Een belangrijk uitgangspunt bij fietsroutes. Na Boedapest, zo vernemen wij van ‘collega’s’, die van de andere kant komen, zal het zeker niet verbeteren. Op basis van eigen ervaring (linke situaties) en die van anderen en daarnaast een paar kleine technische probleempjes aan het versnellingsapparaat (er liggen nog wat te nemen passen in Roemenië), hebben we besloten het laatste deel even door te schuiven. Beter voorbereiden, alternatieve veiligere routes zoeken, d.w.z. voor zover mogelijk de gevaarlijke passages vervangen. En wellicht lichter materiaal en (nog) minder bagage mee. Sneller en wendbaarder.

Na een paar prachtige dagen in Boedapest zijn we dus weer terug in Wenen en vervolgens in Passau. Gaan dan verder met een ander, ooit te plannen open eind van de Donau. I.p.v. het eindpunt de Donaudelta, gaan we nu naar de bron van de Donau. Vanaf Regensburg niet richting Moezel en Rijn, maar linksaf richting Ulm en uiteindelijk het Zwarte Woud. Op weg naar het begin van de grote rivier, de bron. En die belangrijke vraag: waar is het echte begin van de Donau. Er zijn stemmen uit een ver en duister verleden: het water van de Donau komt uit de kraan.

(Overigens, geen paard en wagen gezien in Hongarije. Ook geen e-bikes)