Ich bin ein Mensch

Van de Rijn naar de Main en via een riviertje van niks naar de Tauber. Het is een feest voor de kaartlezer. We waren al in Bayern, maar even verder toch weer in Baden Wurttenberg. En morgen bij Rothenburg ob der Tauber weer in Bayern. En dan - zoek het maar op - het Main-Donau kanaal voordat we de Donau bereiken. We zijn dus al een tijdje op weg in het land van onze oosterburen. In het land van de Duitsers. En vragen ons af of de Duitser - degelijk, behoudend en punctueel, ook aan verandering onderhevig is. Een voorbeeld: zie je nog een Duitse herder rondlopen. Ja, welgeteld 1, een oude rekel die, trouw naast zijn baas, voorzichtig voortschuifelt. De Duitser blijkt gevoelig voor trends. Ze nemen liever een klein beestje. Of liever, twee. Tweelinghondjes. In een mandje op de fiets. Speciaal op maat gemaakt. Daar zitten dan die verwende troetelbeestjes in. Ze kijken nooit vrolijk.
Toch kom je ook nog behoudzucht tegen. Op onze vraag of er ook WiFi op de camping is, kregen we al twee maal een resoluut NEIN. Die gekkigheid konden ze niet aan beginnen. De bazin van de camping van gisteren zocht even naar een uitleg, maar kwam niet verder dan een haast filosofische quote: ich bin ein Mensch. Daar hadden we even niet van terug. Hadden we kennis gemaakt met de opvolger van Arthur Schopenhauer of een andere Duitse filosoof, Immanuel Kant. Zouden die ook tegen internet op de camping geweest zijn. De Mensch staat dicht bij de natuur en moet zich niet op onnatuurlijke, kunstmatige manier willen verrijken. Zou dat een gepaste verklaring kunnen zijn. We doen maar een gooi, we zullen het nooit weten. Er moest al weer een caravan naar een plek gedirigeerd worden. En er moest, op last van de burgemeester, nog flink gesnoeid worden. Dwars door de camping loopt een openbaar fietspad. En daar gaat Herr Burgermeister over. En de Gaststatte is gesloten. Al een paar jaar. Wegens ziekte, zo lezen we even later, maar het blijkt een sterfgeval te zijn.

De andere morgen regent het. De hele dag in regenpak. Nog fietsers gezien? Nee. Wel de eerste echte klimmetjes afgewerkt. Dat ontbrak er nog aan.
Onderweg nog een verwijsbordje. Richting een bed and breakfast, gelegen aan de Nibelungenstrasse. Nibelungen, dat is nu echt klassiek Duits erfgoed. En ook een beetje Nederlands. Daarover later meer. Een soort Toorn van Thunaer, maar dan heel anders. En dat Duitsers ook bereid zijn zich uit te drukken in een andere taal lezen we op het wegdek: Fairness Zone.

Ich bin ein Mensch. Het laat ons niet los. Het gaat ons boven de pet waarschijnlijk. Zoveel wijsheid in zo’n kort zinnetje. Maar over wijsheid gesproken. Het hoogst haalbare in je leven is toch te streven naar een alleswetende mens, een homo universalis. Dan is internet toch wel een handig middel. Maar misschien moeten we daar ook hier en daar wat snoeien.